FRYTKI. Moja świętej pamięci babcie przybyła do Wrocławia tuż po wojnie, jako jedna z kresowiaczek. Miała ze sobą tylko ubrania, marzenia i… stary żeliwny garnek. Nikt tak naprawdę nie wiedział ile ten garnek miał lat, nawet moja babcia mówiła że w jej rodzinie był od zawsze. Niestety tylko to jej pozostało ze spalonego podczas wojny domu. Więc jako młoda kobieta będąc sama na wschodnich rubieżach dawnej II Rzeczpospolitej, uciekając przed „wyzwolicielami” i poszukując lepszego życia w nowej powojennej rzeczywistości, wzięła ze sobą to co miała najcenniejszego – czyli garnek i udała się w nieznane. Los tak chciał że akurat ten pociąg którym jechała a który wcześniej służył okupantowi zatrzymał się na ziemiach „odzyskanych” a konkretnie we Wrocławiu. Moja babcia była niesamowicie utalentowana kucharką, robiła cudowne pierogi, fantastyczne pieczenie, boskie zupy, genialne naleśniki, wybitne ciasta, wszystko co wychodziło spod jej rąk oszałamiające było wręcz smakiem, aromatem i kolorem. Jednak frytki robione z najzwyklejszych na świecie ziemniaków, smażone na głębokim oleju w starym ciężkim żeliwnym garnku to był smak którego ani ja ani moje rodzeństwo nigdy nie zapomnimy. Schemat był zawsze taki sam, babcia rano obierała ziemniaki, kroiła je i wrzucała do miski z wodą. Kiedy przychodziła pora obiadu to rozgrzewała garnek i ze zwykłych ziemniaków tworzyła coś czego nigdy już nie doświadczyłem. Smak, konsystencja, kolor, zapach były idealne. Można było je jeść i jeść i jeść i tak po kilka głębokich talerzy. To było zawsze małe święto moje i mojego rodzeństwa. Mało tego jak rozeszło się po ulicy ze babcia robi frytki to, jakoś tak mimochodem sąsiedzi przychodzili w odwiedziny a frytek zawsze dla każdego wystarczało. Często babcia robiła te frytki przez kilka godzin aż do późnego wieczora. Niestety babcia przedwcześnie nas opuściła łącząc się z resztą swojej wymęczonej wojną rodziny. Został nam po niej stary, ciężki żeliwny garnek na pozór rzecz banalna w użyciu. Niestety w naszych rękach nie działał cudów. Żadne z nas nie było w stanie okiełznać kryjącej się w nim duszy i nigdy nie udało się nam zrobić tych „babcinych” frytek. Próbowaliśmy niezliczone ilości razy, ale zawsze coś było nie tak, czegoś brakowało. Z czasem garnek poszedł w odstawkę, my ruszyliśmy przed siebie, założyliśmy swoje rodziny, jednak cały czas trzymamy się razem i gdy tylko mamy okazję się spotkać, to zawsze wspominamy te zwykłe ziemniaczane FRYTKI, robione w garnku który bez babci stał się bezużyteczny. Dlatego te frytki są smakiem mojego dzieciństwa, dzieciństwa mojego taty, zapewne dzieciństwa mojej babci i reszty niezliczonych pokoleń Naszej rodziny.

Ach, te smaki z dzieciństwa ….
Kasze i gulasze!
Zupa z dojrzałych wiśni – jak lipcowa bajka ….
I sernik, i szarlotka,
rankiem – zalewajka.
Do tego jeden zapach wymienić tu trzeba,
najpiękniejszy z zapachów-pieczonego chleba.
A na końcu tej listy smak ponad smakami
w babcinym wykonaniu pierogi z grzybami!

Pamiętam dobrze, gdy byłam mała…
mama rosołek mi gotowała.
Pyszny, cieplutki na swojskim wywarze
z receptur dawnych jak obyczaj karze.
Dobrze przyprawiony i dobry na wszystko,
bo po nim słabości znikały dość szybko.
Ten rosół do dzisiaj często gotuję, lecz będę szczera
bo właśnie z TERMOMIX TM6 nastała era.
Z nim też można zaradzić wielu słabościom,
gotując wszystko z wielką łatwością.
On wyczaruje co dusza zapragnie:
zdrowo, pysznie i podane ładnie…
A obok szklaneczkę herbatki VERDIN,
by pomogła strawić to co wszyscy zjedli.
Tak więc lekarstwem na me słabości i serca rany
będzie TERMOMIX TM6 i rosół mojej mamy !!!

Moje danie z dzieciństwa…już czuję jej zapach i smak.To zupa szczawiowa mej babci.Wakacje na prawdziwej wsi za którą bardzo tęsknię.Zupka przygotowywana była wspólnymi siłami.Zawsze babcia wysyłała mnie z starszą siostrą na pobliski rów przy polu na którym porastał świeży szczaw.Moja babcinka gotowała zupkę szczawiową z wpuszczanymi jajkami i zaciągała śmietanką.Dodatkiem do zupy były utarte ziemniaki ze zasmażaną cebulką i tłuszczykiem.Oj…już zrobiłam się głodna.Tych smaków się nie zapomina ile bym dała by znów pojechać na wieś i znów zajadać się pyszną szczawiową…

Niezapomniane danie dzieciństwa to „golasy Izbickie”. Najprostsze danie kuchni wiejskiej lubelszczyzny.Babcia moja robiła je zawsze na tzw przednówku, kiedy zapasy w gospodarstwie były już znikome. Golasy są też bardzo charakterystyczne dla dobrej i ubogiej kuchni lubelskiej.
Kiedy w domy był pieczony chleb Babcia prażyła kaszę gryczaną na wodzie.Smażyła cebulę na oleju lnianym dodawała pogniecione ziemniaki do uprażonej sypkiej kaszy do tego usmażoną cebulę Wszystko razem doprawiała solą i pieprzem.Taki farsz zawijała w liście chrzanowe i piekła w letnim piecu po wypieku chleba.Polewała je olejem lnianym.
To danie odtworzyłam w swojej kuchni choc nie mam pieca chlebowego ale pieczone w zwykłym piecu równie wybornie smakuje.Do tego podawane było zwykłe zimne kwaśne mleko.