 Muszę się przyznać – uwielbiam wazy do zupy. Mają w sobie tyle wdzięku, uroku, ciepła, dostojeństwa i rodzinności. Sama nie wiem, dlaczego ale waza kojarzy mi z rewelacyjnym smakiem, wspaniałym zapachem dań i poniekąd nabytą ekskluzywnością. Ciekawe, dlaczego? Główne moje doświadczenia z wazami, pomijając jakieś wykwintniejsze obiady, mam ze śniadań stołówkowych podczas wakacji nad morzem, na które jako dziecko wyjeżdżałam z mamą i dziadkami. Było to coś na kształt wczasów pracowniczych gdzie mieszkaliśmy w kartonowych domkach, korzystaliśmy ze zbiorowych sanitariatów i stołówki. O ekskluzywności nie może być, więc mowy. W wazach podawana była zupa mleczna, której nie znosiłam, ale za to kawę zbożową z mlekiem uwielbiałam. Przynajmniej tak teraz to pamiętam, chociaż moja mama twierdzi, że w tamtych czasach nic nie lubiłam jeść i pić.Mam w planie zbieranie waz na większą skalę, jeżeli tylko mi miejsca w kuchni i jadalni wystarczy. Na razie musi wystarczyć mi tylko kilka sztuk, ale liczę, że w przyszłości będę mogła cieszyć oczy całą kolekcją niecodziennych i niezwykle urokliwych waz do zupy. |
|||
|
|
|||
 |
 |
||
|
|
||
|
|
|||
Reader Interactions
Przepisy kulinarne to moja Pasja!
Ten przepis Olgi Smile ma 89 komentarzy. Dziękuję za komentarze przepisów!
Trackbacks
-
[…] Barszcz ukraiński […]
Mniam,ja dodaje jeszcze imbiru,a czasem i gotowane miesko,ale to juz taka osobista waruacja barszczu ukarinskiego.
Iwonka3011 – nie próbowałam barszczu z imbirem ale przy najbliższej okazji dodam go z wielką ciekawością – super!
Pozdrawiam serdecznie
Olga Smile
Pomidory? Fasolka? Kapusta? Nie jadłam barszczu z takimi składnikami. Jejku kusisz Olgo, kusisz. A waza śliczna. Ja mam tylko jedną i to niekoniecznie urokliwą.
kabamaiga – bo z wazami jest pewnie problem, o ile można je naprawdę okazyjnie kupić na portalach aukcyjnych o tyle zajmują zastraszająco dużo miejsca w szafkach :( Na tym co mam muszę poprzestać, liczę jednak na to, że kiedyś moja kuchnia i jadalnia się rozciągnie, jak to zrobiła kilka lat temu, kiedy zamieniłam w domu pokojom przeznaczenie i to był strzał w dziesiątkę :)
W moim domu rodzinnym zawsze barszcz ukraiński był z kapustą i pomidorami, fasola trafia się okazyjnie, gdy została po przygotowywaniu innych dań :)
Pozdrawiam serdecznie
Olga Smile
Uwielbiam barszcz ukraiński. Pysznie Twój wygląda Olgo i tak pięknie podany :-)
Pozdrowienia:)
Majana – dziękuję bardzo :), też uwielbiam barszczyk, zwłaszcza w taką pogodę.
Pozdrawiam serdecznie
Olga Smile
Olgo… Nie!
Bardzo lubię Twoje przepisy, ale z tym nie mogę się zgodzić. Wybacz, muszę to powiedzieć. Ta zupa to raczej pomidorowa z dodatkiem buraczków, a nie barszcz. A już tym bardziej ukraiński, który sam w sobie już od setek lat jest instytucją! Na Ukrainie barszcz jest znany od co najmniej XIV w.
Zupa brzmi bardzo smacznie, ale nie jest to barszcz ukraiński. Gdyby nawet zamknąć oczy na szczegóły (brak czosnku, liścia laurowego czy tę natkę do ozdoby zamiast do środka) i uznać, że nowe czasy mamy za oknem, gdy to na pierwszym miejscu są kalorie i zdrowe żywienie (brak rosołu czy pasty słoninowo-czosnkowej), to ta zupa co najmniej z dwóch powodów nie ma nić wspólnego z prawdziwym barszczem.
Po pierwsze fasolka, która jest polskim wynalazkiem, a u źródła czyli na Ukrainie nigdy nie jest dodawana do barszczu.
Po drugie buraczki, marchewka, cebula i pomidory powinny być smażone/duszone (tak na granicy obu czynności), a nie wsypane luzem do zupy. Przy czym buraczki są smażone z octem, cukrem i pomidorami na jednej patelni, a marchew z cebulą – na drugiej i dopiero potem dodawane do garnka. Poza tym warzywa powinny być pokrojone w drobną słomkę (a la julienne).
Mięso, które wraz z kośćmi było bazą rosołu, jest krojone w kostkę i dodawane do zupy.
Po ugotowaniu wszystkiego i wyłączeniu ognia do garnka jest dodawana pasta słoninowo-czosnkowa (roztarta słonina z siekanym czosnkiem)(w wersji nowomodnej-chudej wyłącznie czosnek) oraz natka pietruszki. Po czym należy zamknąć garnek i pozwolić zupie dojrzeć – min. godzinę.
Barszcz ukraiński podaje się ze śmietaną i pampuszkami (och, pampuszki…). Pampuszki są to drożdżowe bułeczki wielkości małej dziecięcej piąstki zaraz po wyjęciu z pieca, jeszcze gorące szczodrze posmarowane masłem z dużą ilością czosnku.
Olgo, bardzo cenię Twoją pracę i lubię przepisy (te z książki także), i właśnie dlatego bardzo proszę, abyś przywiązywała większą uwagę do tego, co piszesz. Nie jesteś już zwykłą blogerką, a tylko autorką książek, która w znacznym stopniu kreuje rzeczywistość kulinarną i poprzez swoją pasję oraz ciężką pracę kształci czytelników, a to przecież zobowiązuje. W końcu wystarczy, że mamy naszą polską pizzę, na widok której Włochom włos się jeży, a Polacy potem się dziwią, że ta pizza we Włoszech jest jakaś bez sensu i nasza pizza jest prawdziwsza… Niestety z życia wzięte i nie jedyne w swym rodzaju, co jeszcze bardziej przeraża.
Bardzo Cię proszę, nie przykładaj ręki do podobnych kulinarnych potworków. Nie pomagaj zacierać tożsamości kulinarnej krajów.
Dziękuję.
P.S. Przepraszam za tak długi komentarz oraz za to, że Twoja zupa chyba stała się ostatnią kroplą… Cepeliny z kapusty, ricotta z mrożonego kefiru itp. Co jeszcze nas spotka?
Dautarte – bardzo dziękuję za ten komentarz, przekazałaś mi i moim czytelnikom masę informacji na temat rodowodu barszczu ukraińskiego. Mam jednak silne przekonanie, że ile osób, ile kucharek czy domowych kuchni tyle przepisów o jednym wspólnym rodowodzie.
Pozdrawiam
Olga Smile
Brak słów… :(
Czyli uważasz, że zupę ugotowaną na zasmażce z mąki czyli bez zakwasu można nazywać polskim żurkiem?… To jest ta sama skala zjawiska.
Dautarte – bez zakwasu nie, żur/żurek (zależnie od regionu) przygotowywany z zakwaszanej mąki jest charakterystyczny nie tylko dla naszej krajowej kuchni. Czy w żurku znajdzie się kiełbasa biała plus wędzonka, czy tylko biała, czy gotowana zupa będzie na wywarze warzywnym czy mięsnym, czy będzie dodatek cebuli smażonej czy surowej, ziemniaki gniecione czy nie, ekstra czosnek czy ewentualnie inne przyprawy charakterystyczne dla upodobań kulinarnych kucharki – to i tak jest to żur/żurek. Może nie tradycyjny staropolski żur jednak żur. Pytaniem jest – jaki jest ten jedyny, prawidłowy, tradycyjny żur/żurek i według kogo takim jest? Od zawsze było tak, że ile kucharek, tyle smaków, przepisów i pomysłów na tradycyjne dania. W końcu każdy przepis ma swój rodowód w kuchni, w rodzinie, w czasie, przekazywany jest z pokolenia na pokolenie ustnie lub pisemnie a jego wersje ulegały zmianom zgodnie z preferencjami jedzących. Inaczej smakuje jedno i to samo danie przygotowane w rożnych domach czy regionach – to jest specyfika gotowania. Jeśli przepis oznaczony jest jako ‚tradycyjny żurek polski’ oczekiwałabym zapewne, aby takim on był, jednak zapewniam, że dla każdego to co innego oznacza, ponieważ nie ma jednego odgórnego prawidłowego przepisu. Może bardziej lub mniej nam smakować owe danie, jednak zawsze będzie dla tej rodzinie w której jest podany potrawą tradycyjną. Tradycyjność dania wynika z jego trwania, serwowania i pojawiania się na stołach a nie ze ścisłego przepisu.
Olga Smile
A ja mam zawsze barszcz ukraiński przed świętami – na wigilię jest zazwyczaj barszcz biały z grzybami, ewentualnie barszcz czerwony z uszkami – zalezy od roku – przeplatamy, żeby się nie znudziło :)
Olgo, skoro się zgadzasz, że wspólnym elementem wszystkich żurków jest zakwaszana mąka i bez niej zupa nie jest żurkiem, to dlaczego nie chcesz przyjąć, że wspólnym elementem barszczy ukraińskich są smażono-duszone warzywa? ;)
Tak, absolutnie się zgadzam,że ile kucharek, tyle przepisów, które się różnią szczegółami, oraz z tym, że kuchnia nie jest „sztywna” i tradycyjne dania są z czasem delikatnie modyfikowane (a to nowe przyprawy np. dodatek z XIX w. pomidory czy papryka (południe Ukrainy) w barszczach, a to powszechne dziś „odtłuszczanie” itp.). Ja się tylko upieram przy tym, że „w każdym żurku jest zakwaszana mąka” czyli wspólnym mianownikiem barszczy ukraińskich (w rosyjskich różnie bywa) są smażono-duszone warzywa (często nazywane „zażarka”). Przecież, jakbym Ci zaserwowała „żurek” be zakwaszanej mąki, to chyba (mam przynajmniej taką nadzieję) próbowałabyś mi wytłumaczyć, że żur to jednak zdecydowanie coś innego.
Specjalnie na tę okoliczność sprawdziłam kilka książek kucharskich z końca XVIII w., połowy XIX w., i kilka z pierwszego dziesięciolecia XX w. oraz przeleciałam się po ukraińskim i rosyjskim Internecie. Nie ma barszczu bez smażono-duszonych warzyw tzn. w sieci oczywiście można spotkać pseudobarszcze bez takich warzyw, ale wszelkie dyskusje na forach prowadzą do jednego – smażono-duszone warzywa muszą być. W wariancie klasycznym do smażenia-duszenia używa się krowiego masła lub tłuszczu z rosołu wołowego (kolejny kamień węgielny barszczu), w wersjach nowomodnych – zwykłego oleju. Wersje bez tego etapu nazywają się „Zupa z buraczków”. Także we wszystkich przepisach nieodłącznym elementem jest śmietana.
A propos, bez związku z tematem rozmowy… W którejś z tych starych książek znalazłam jeden przepis na barszcz po polski czyli taki klasyczny barszczyk z surowych buraków z zakwasem z buraków – przepis się prawie nie zmienił – rosół, buraczki, zakwas :)
Dautarte – ja nie twierdzę, że smażone czy duszone warzywa nie są elementem barszczu ukraińskiego – nigdzie czegoś takiego nie napisałam. Twierdzę jedynie, że jest wiele wariacji zup o wspólnym rodowodzie.
Bardzo podoba mi się twój pierwszy opis barszczu ukraińskiego z pampuszkami i pastą z czosnkiem, zrobię go przy najbliższej okazji.
A propos barszczu z zakwasem buraczanym będącym ważnym daniem wigilijnym na polskich stołach, robię go od lat według przepisu mojej babci (a ona swojej matki) ale nigdy nie był przygotowywany na rosole, jedynie na burakach z przyprawami i zakwasie ma się rozumieć. Dodanie rosołu do barszczu z buraków, który akurat w mojej rodzinie jest daniem wyłącznie wigilijnym byłoby co najmniej niewskazane zważywszy na Wigilię. W mojej rodzinie tak wygląda przepis na barszcz, który robiła moja prababcia urodzona w Warszawie w 1900 roku. To on dla mnie jest wersją tradycyjną, stanowiącą element rodziny, korzeni, domowego i świątecznego gotowania.
Bardzo żałuję, że nie znam litewskiego a google tłumaczy mi felietony jak chce, chętnie poczytałabym o kuchni, która stanowi dla Ciebie żywy element i obcujesz z nią na co dzień.
Pozdrawiam Olga Smile
Olgo, z tymi warzywami w barszczu chodzi mi wyłącznie o to, że zupę BEZ smażono-duszonych warzyw nazywasz barszczem ukraińskim, to jak żurek bez zakwaszanej mąki.
Barszcz ukraiński jest fantastyczną zupą, szczególnie w taką pogodę, jak mamy za oknem. Zdecydowanie polecam chociażby raz przygotować prawdziwy barszcz ukraiński, tak od A do Z, bez żadnych skrótów i własnych modyfikacji. Wtedy sama zobaczysz, że Twoja obecna zupa mimo, że smaczna, różni się od barszczu ukraińskiego jak niebo od ziemi. Tyle, że potrzebujesz przepisu – to, co napisałam wyżej, to są luźne, wyrwane z kontekstu wskazówki. Kiedyś tłumaczyłam jeden dla mojej koleżanki, więc mogę poszukać polską wersję.
Co zaś dotyczy barszczu polskiego, to przepis był w książce z końca XVIII lub początku XIX wieku, teraz już nie pamiętam, a nie chce mi się ponownie szukać. Widocznie te 100 czy 200 lat temu był to przepis codzienny, a nie postny. Poza tym oczywiście dopuszczam możliwość, że przepis był nieco przekłamany i dostosowany do miejscowej rzeczywistości (książka rosyjska) oraz że w tym samym okresie takie barszcze w Polsce były gotowane np. wyłącznie na warzywnych bulionach. Poza „Compendium ferculorum” Czernieckiego oraz sporo „nowszymi” książkami Ćwierczakiewiczowej niestety nie mam żadnych starych książek polskich, więc trudno mi jest coś na ten temat powiedzieć. Sama, mimo że lubię polski barszczyk (szczególnie ten prawdziwy i uczciwy), jakoś nie potrafię się odważyć na własnoręczne ugotowanie – „przeraża” mnie to kiszenie buraków i już od lat podchodzę do tego jak pies do jeża.
Jeżeli chodzi o kuchnię litewską, to jest bardzo podobna do polskiej – w końcu daleko nie ma. Ze smutkiem obserwuję jak typowe klasyczne dania litewskie powoli na dobre znikają ze stołów i są zastępowane daniami z kuchni światowych. Częściowo jest to spowodowane oczywiście modą, a częściowo też „odchudzaniem” kuchni i chęcią odżywiać się zdrowo, co się ludziom kojarzy np. z kuchnią śródziemnomorską. Kompletnie znika też z kuchni pojęcie sezonowości, co jest ogromnie przykre – następuje pomieszanie z poplątaniem, kiedy to nie ma dużej różnicy, czy lato jest czy zima. Czyli w sumie nic nowego – w Polsce można zaobserwować te same tendencje, choć mam wrażenie, że świadomość kulinarna Polaków jest chyba nieco lepsza, niż Litwinów (może dzięki np. większej ilości dobrych jakościowo programów kulinarnych w polskiej telewizji?).
W mojej prywatnej kuchni oprócz kuchni litewskiej czy polskiej właściwie królują kuchnie Wschodniej Europy (rosyjska czy ukraińska), Kaukazu (gruzińska i ormiańska) oraz Środkowej Azji (np. uzbekistańska – te pilawy…), choć przy tych ostatnich czasami bywa trudno o przyprawy. Dzięki Związkowi Radzieckiemu (nie jestem jego fanką, ale miał swoje plusy) i zamknięciu się na Zachód na Litwie mieliśmy prawie że cały przekrój narodowości, dlatego nigdy np. nie brakowało różnych małych knajpek (najczęściej z kuchnia kaukaską – te szaszłyki!), autentycznych przepisów czy składników. Pod względem towarzysko-kulinarnym to były absolutnie bajeczne czasy – fantastyczne gruzińskie toasty do ukraińskich wareników (pierogów) lub gruzińskich chinkali (tez pierogi, ale inne) czy chodzenie w gości „na pirożki”…
Czytając Twój przepis na barszcz przed oczami stanęła mi z dezaprobatą kręcąca głową „ciocia” Kława – nasza sąsiadka Ukrainka – i patrząca takim samym wzrokiem, jak kiedyś po usłyszeniu jakiejś kolejnej „rewelacji” mojej mamy na temat kuchni ukraińskiej. Ciocia Kława była wspaniałą kucharką, miała fantastyczny głos i śpiewała na każdej imprezie (to „Suliko” na dwa głosy z Gruzinem Lewanem) oraz swojego czasu nauczyła moją mamę gotować prawidłowy barszcz ukraiński czy lepić wareniki królewskie, a ja cichutko słuchałam i bałam się, że mnie wygonią z kuchni, bo przecież przy okazji także plotkowały… nie żyje już ponad 20 lat… Poczułam, że muszę Ci napisać to, co napisałam, że jestem jej to winna…
Dzięki tym wszystkim ludziom i czasom nie tylko wiele się dowiedziałam i nauczyłam o różnych kulturach czy kuchniach, ale przede wszystkim nauczyłam się szanować tożsamość kulinarną różnych narodów, której to właśnie zawdzięczamy to całe bogactwo i piękno kulinarii. Zrozumiałam, jak bardzo ważne jest dbać o tę tożsamość i nie pozwolić jej się zatrzeć, czemu dzisiejsze czasy niestety sprzyjają bardzo. Dlatego tak dużą wagę przywiązuję do nazw, receptur czy technologii. Ja już żyłam w świecie, w którym z całych sił próbowano zniszczyć kulturę poszczególnych narodów i wiem, jakie to straszne. Ze strachem obserwuję obecne tendencje – znów dzieje się to samo, z tą tylko różnicą, że w tamtym świecie taki porządek rzeczy czy myślenie było narzucane kijem (może dzięki temu się nie powiodło), a w dzisiejszym świecie ludzie sami ślepo do tego dążą i jeszcze się cieszą… Co w sumie jest chyba jeszcze straszniejsze.
No to się rozgadałam… Koniec. Dobranoc.
mmniam :-)
uwielbiam barszczyki pod każdą postacią (i te „tradycyjne” i nowoczesne). Jak kto woli, wiadomo każdy ma swój sposób i inne spojrzenie. Moja babcia, która urodziła się na Ukrainie również poddusza na patelni marchwkę, pietruszkę i buraczki starte na tarce z orobiną occtu bądz kwasku cytrynowego. Za to nie dodaje pomidorów. Fasolka w barszczyku to już wariacja mojej mamy i bardzo ją uwielbiam. Nie lubię w tej zupie posmaku mięska. Jakoś bardzij mi podchodzi bez. Nie sądzę, żeby nalezałoby tak szeroko dyskutować nad tym, co barszczem ukraińskim jest a co nie. Bo jak Olga zaznaczyła kązdy ma swoją własną tradycję i trudno tak naprawdę docieć, która tradycja jest tą bardziej tradycyjną.
I tu wyszła nowomowa „moja racja jest najmojsza”.
Pozdrawiam i na pewno dzisiaj na moim stole ukraiński barszczyk zagości wg przepisu mojej babci ;-)
pozdrawiam
Olgo, czy mój poprzedni wpis nie dotarł, czy to może cenzura?
Dautarte – zamieszczam wszystkie komentarze, usuwam tylko spamy robotów. Twój ostatni komentarz jest z dnia 08.12.2010 o 20:32
Pozdrawiam Olga Smile
Dautartė – hura, znalazłam zaginiony komentarz, wordpress wsadził go do folderu spam – uffff już spanikowałam, że mi nie zapisują się komentarze i giną w odmętach serwera.
Nie znam zam typowych przepisów z kuchni ormiańskiej, gruzińskiej czy kaukaskiej, jedynie to, co przeczytam w książkach kucharskich a jednak przekazy ustne i podpatrywanie mają zupełnie inną wartość. Masz wspaniałe doświadczenia i wspomnienia, gdy czytam Twój komentarz staje mi przed oczami taka prawdziwa, rodzinna biesiada, gdzie przy wielkim stole zasiada kilkadziesiąt osób pijąc, jedząc, rozmawiając i śpiewając. Taka mentalność domowej zabawy jest bardzo zbieżna z kuchnią chorwacką i chorwacką mentalnością. Mam przyjaciółkę Chorwatkę, która z lubością pięknie opowiada o zwyczajach, kuchni, zabawach i mentalności Chorwatów. Te opowieści są dla mnie żywymi obrazami, aż czuje się atmosferę, zapach powietrza przepełniony przyprawami i dymem, podobnie jak w Twoim opisie. Brakuje tylko trzaskającego ognia pod kuchnią i dokładania drewna aby garnki pięknie bulgotały. Aż chce się napisać, gdzie te czasy … Tym śpiewaniem wyjątkowo trafiłaś w mój ulubiony styl zabawy – aktywny, że tak go nazwę pod względem ciała i ducha.
Przygotowując następny barszcz ukraiński obiecuje przesmażyć warzywa, pominąć fasolę itd. Bardzo jestem ciekawa jaki wyjdzie, bo takowego jeszcze nie jadłam.
Dziękuję za tak długi i ciekawy komentarz
Olga Smile
Ja robię nieco inaczej, z fasolką i na kwasie burakowym, ale Twoja wersja bardzo kusi i muszę kiedyś spróbować :)
Olgo, witam po dłuższej przerwie. Ciesze się, że wpis się znalazł.
Nigdy nie byłam w Chorwacji, więc nie mam żadnych doświadczeń w tym temacie, ale mam koleżankę z Bułgarii, która dokładnie tak samo opisuje bułgarskie spotkania rodzinne. Widocznie na południu tego typu tradycje nie jest tak łatwo wykorzenić, jak to się dzieje u nas, i w najnowocześniejszej nowoczesności potrafią znaleźć czas i chęć na dbanie o tradycje. Aż im zazdroszczę tego…
Życzę powodzenia w eksperymentach!
P.S. A propos barszczu, to zupełnie przypadkowo znalazłam prawidłowy przepis na barszcz ukraiński: http://kuchnia.o2.pl/przepisy/obiekt_int.php?id_p=3876
(nie musisz publikować tego P.S. z linkiem, jeśli nie chcesz).
Dautartė – też im zazdroszczę tych rodzinnych tradycji wspólnego biesiadowania, które są dla nich tak naturalne jak oddychanie. Zacieśniają więzy rodzinne a to cudowne! Idę sprawdzić przepis, jeśli go kiedyś opublikuje u siebie na stronie, to na 100% podam linka, zawsze tak robię :) Dzisiaj przygotowałam zupę warzywną podsmażając warzywa, tak jak pisałaś – wspaniała wyszła, nie dałam jedynie buraków, bo młode pokolenie u mnie w domu unikach ich jak ognia hihihi
Pozdrawiam serdecznie
Olga Smile
Cieszę się ogromnie, że myk z podsmażeniem warzyw przypadł do gustu – zawsze to dodatkowa możliwość i urozmaicenie :) A co do buraków, to cóż ta wczesna młodość rządzi się swoimi często kompletnie abstrakcyjnymi prawami w stylu „nie zjem, bo zielone” ;) Pozostaje tylko przeczekać, aż im przejdzie :)
Także uważam, że gdy publikujemy jakiś obcy przepis (cały lub chociażby w stopniu bardzo zbliżonym), to link do źródła, skąd mamy przepis, jest absolutną koniecznością oraz zwyczajnym przejawem szacunku do autora.
Miłego wieczoru!
Najlepsza zupa na świecie!
Zrobiłam wczoraj na obiad. Ja zabielam barszcz, wyszedł pyszny. Dziękuję Olgo, pozdrawiam Monika
Robię regularnie z tego przepisu i zawsze wychodzi świetny!
Witaj Olgo, taki barszcz to zupa mojego dzieciństwa. Uwielbiam smak wspomnień! Dziękuję za przypomnienie :D
Ale apetycznie wyszedł, mniam, mniam!
Uwielbiam taki barszcz, dziękuję za przypomnienie o tym przepisie, nie wiem dlaczego o nim zapomniałam na amen.
Mega apetyczne zdjęcie. W naszym domu jemy dużo zup, tanio, smacznie i zdrowo. Barszcz ukraiński też robię często ale wstyd się przyznać, głównie z mrożonki. Teraz zrobię tak jak powinno być.
Zrobiłam według tego przepisu i nawet mnie teściowa pochwaliła a pochwała z jej ust, to jakby diament w kompostowniku znaleźć :D :D :D
Moja ulubiona zupa, teraz i zawsze :D
Moja jutrzejsza zupa się uśmiecha ze zdjęcia ;-)
Ja daje dużo fasoli do środka! Polecam puszota!
O rany jak dawno nie jadłam barszczu ukraińskiego!
Barszcz ukraiński to najlepsza zupa pod słońcem!
Z podsmazonymi buraczkami mniammniam!
O tak barszcz ukraiński zjem zawsze i wszędzie bo to pycha zupa.
U nas tylko czysty barszcz ukraiński bez zabielania.
U nas w domu do barszczu ukraińskiego dodawało się czerwoną fasole. Pyszne wspomnienia.
Barszcz ukraiński to popisowa zupa mojej mamy (: teraz to i ja umiem zrobić :)
Potwierdzam, że fajnie wygląda i super smakuje :-)
Pychota nad pychotami!
taki barszcz ukraiński to jest BARSZCZ no pycha, pycha! Pozdrawia szczęśliwy małżonek Moniki początkującej kucharki
Olgo ten barszcz jest obłędnie dobry – aaaaaaa jem już trzeci talerz, kto mnie powstrzyma!!!!!!!!!
Najlepszy barszcz ukraiński pod słońcem. Ever!
Bardzo dobry przepis na barszcz ukraiński. Uwielbiam go robić i jeść.
Barszcz ukraiński to najsmaczniejsza z sup, kurcze czas zrobić! Dzięki Olga za przypomnienie!
Właśnie zjadłam barszcz ukraiński wyszedł pyszny!
Mniam taki barszcz ukraiński, lubię bardzo Olgo Twoje przepisy bo są zawsze udane i mojej rodzinie smakują. Polecam ten przepis!
Smaczne to za mało powiedziane – PYCHA!
Buraki upieczone w piekarniku i kapka octu balsamicznego :)
o proszę!
u mnie dziś też barszcz :-)
http://potrawyregionalne.blogspot.com/2013/09/barszcz-ukrainski-z-sokiem-z-kiszonych.html
niema nic lepszego niż barszcz – ja dodaję jeszcze ciut własnego zakwasu – robię go na okrągło :-)
Ja na kwasie burakowym z fasolą :)
Zrobiłam sobie apetytu…Plan na ten tydzień – barszcz :)
Ja mam kwas burakowy nastawiony, jak będzie gotowy to barszcz obowiązkowo :)
Nie ma to jak własny kwasik buraczkowy ;-)
no, kwasiku mam 6 słoików w lodówce :)
kwasik to podstawa
wygląda wspaniale! Jutro wypróbuję przepis:)
Super pomysł Pani Olu!
WOW :)))
Moja ulubiona zupa :)
Jest Pani wspaniała, że dzieli się Pani swoimi pomysłami z internetami!
Smakowity!
Szacunek Olgo :)
Obłędnie smaczny wyszedł ten barszcz ukraiński!
O taaaaak! Moje ulubione smaki w nowej odsłonie! Supcio!
Mój faworyt na danie miesiąca w tym tygodniu :)
Pani Olgo, często jestem u Pani gościem i coś czuję, że szybko się to nie skończy. Fantastyczne pomysły Pani ma! Fantastyczne!!!!!
To najlepszy przepis na barszcz ukraiński z jakiego go przygotowywałam!
Yes! Yes! Yes! super przepis! SUPER!
Piękny barszcz ukraiński. Dziękuję za ten przepis
Bardzo fajny pomysł!
Barszczyk pierwsza klasa!
Przepyszny barszcz ukraiński, nie spodziewałam się, jesteś mistrzynią Oluś:)
świetny barszcz!
Już lubie i zrobię :)
Ostrzegaj ;) bo ślinotoku można ostać;)
Super!
Bosko wygląda i się w smaku zapowiada!!!!
Już się nie mogę doczekać ukraińskiego barszczyku :D
LUBIĘ!
Wieki nie jadłam, trzeba zrobić!
Barszcz ukrainski musi miec w sobie kapuste kiszona oraz zielono fasolke w niewielkiej ilosci, reszta jak podajesz. Fasola biala obowiazkowo, moze byc z puszki. Na koniec, barszcz doprawia sie prawie przypalona cebulka. Sprobuj tak zrobic.
Poza tym oryginalny barszcz ukrainski musi sie skladac z conajmniej czterech gatunkow miesa i trzech gatunkow kielbasy. Poczytaj ciociu troszke. Masz Internet? Przeciez?